Για την πιο δύσκολη φάση που χρειάστηκε να ζήσει μίλησε η Ματθίλδη Μαγγίρα σε μία συνέντευξη εξομολόγηση.
Όταν ρωτήθηκε ποια ήταν κι ίσως είναι ακόμα η μεγαλύτερή της πληγή, το δυσκολότερο προσωπικό της αγκάθι, η ηθοποιός είπε με ειλικρίνεια:
.webp?t=60bBNaLWC8NhX3cVgmFCZw)
Οπότε όταν ήρθε η ώρα κι έφυγε -η οποία δεν επικοινωνούσε πια, είχε μείνει ένας σκελετός με πέτσα, σαν φάντασμα, θεώρησα ότι λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε. Δεν έπαψε να πονάει αυτό γιατί η απουσία, η έλλειψη είναι ο πόνος, αλλά δεν ήταν ξαφνικό για εμάς.
Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο «ταξίδι» γιατί βλέπεις έναν άνθρωπο που τον ξέρεις καλά και τον αγαπάς πολύ να μη σε αναγνωρίζει καν κάποιες στιγμές. Όμως, τη μαμά μου την έβλεπα πλέον σαν να ήταν ένα δίχρονο παιδάκι. Έτσι την αντιμετώπιζα. Έπλενα πιάτα και μου έλεγε: Εσείς είστε καινούρια εδώ; Πότε πιάσατε δουλειά; Πώς σας φαίνεται; Της έλεγα: Σήμερα… μου φαίνεται πάρα πολύ ωραία. Έπαιζα… το έργο της. Δεν το αναιρούσα για να θυμώνει ή να νιώθει ότι δεν την καταλαβαίνω. Δηλαδή, ακόμα κι αυτό που έκανα είναι μία μορφή επικοινωνίας. Της το έδινα.
Πηγή: OnTime
