Σε ηλικία 82 ετών έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα ο παλαίμαχος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Τάκης Οικονομόπουλος.
Ο εμβληματικός βετεράνος του ΠΑΟ, που υπήρξε βασικό στέλεχος της ομάδας που αγωνίστηκε στον τελικό του Γουέμπλεϊ το 1971, νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες στον Ερυθρό Σταυρό, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η απώλειά του σκορπά θλίψη στην οικογένεια του Παναθηναϊκού και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όπου είχε αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του.
Ο Τάκης (Παναγιώτης) Οικονομόπουλος (Καλλιθέα, 19 Οκτωβρίου 1943 – Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 2025) ήταν Έλληνας πρώην διεθνής τερματοφύλακας ποδοσφαίρου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες τερματοφύλακες διαχρονικά. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον επέλεξε στην καλύτερη 11άδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2021.[1] Έχει μείνει γνωστός με την προσωνυμία “Πουλί”, λόγω των εντυπωσιακών του εκτινάξεων. Διαθέτοντας καλλιτεχνικό ταλέντο, τα τελευταία χρόνια είχε διακριθεί σαν ζωγράφος, συμμετέχοντας μάλιστα σε αρκετές εκθέσεις.[2]
Καριέρα
Σε συλλογικό επίπεδο
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τις αλάνες και το 1959 εντάσσεται στην Αθλητική Ένωση Καλλιθέας. Εκεί παρέμεινε μερικούς μόλις μήνες, όταν στην ηλικία των 16 ετών πήρε μεταγραφή στον Απόλλων Αθηνών, όπου τον απέκτησε με το ποσό των 5.000 δραχμών, μετά από προτροπή του Αριστείδη Καμάρα.[3] [4] Το 1962 πήγε στην Προοδευτική ως έμψυχο αντάλλαγμα για τη μεταγραφη του Γιάννη Βαραμέντη στον Απολλωνα Αθηνών και το 1963 στον Παναθηναϊκό, όπου επί 13 συνεχή έτη υπήρξε ο βασικός του τερματοφύλακας. Το 1965 έκανε ένα μεγάλο ρεκόρ, διατηρώντας την εστία του ανέπαφη για 1.088 αγωνιστικά λεπτά, από τις 17 Ιανουαρίου μέχρι και τις 27 Μαΐου.[5]
Το 1976 μετακόμισε στην Πάτρα για την Παναχαϊκή, με τα χρώματα της οποίας αγωνίστηκε έναν χρόνο, σημειώνοντας 25 συμμετοχές.
Το 1977 επέστρεψε στον Απόλλωνα Αθηνών, με τη φανέλα του οποίου έκλεισε την καριέρα του το 1979.
Στην Εθνική Ελλάδας
Το ντεμπούτο του με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1965 στην εντός έδρας αναμέτρηση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1966. Αγωνίστηκε συνολικά 25 φορές με το εθνόσημο, από το 1965 έως το 1974.
Τίτλοι – Διακρίσεις
- 5 Πρωταθλήματα Ελλάδος: 1964, 1965, 1969, 1970, 1972
- 2 Κύπελλα Ελλάδος: 1967, 1969
- Φιναλίστ Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 1971
- Φιναλίστ Διηπειρωτικού Κυπέλλου: 1971
Μετά το ποδόσφαιρο
Με την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ανέλαβε προπονητής τερματοφυλάκων στον Παναθηναϊκό από το 1979 μέχρι το 2006. Το 2002 ανέλαβε προσωρινά για λίγους αγώνες προπονητής του Παναθηναϊκού, αντικαθιστώντας τον Σέρχιο Μαρκαριάν. Το 2017, ανέλαβε πρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, ως επικεφαλής της διοίκησης που όρισε το Πρωτοδικείο Αθηνών.
Την 1η Φεβρουαρίου 2025, πέντε ημέρες μετά την παρουσία του στην κηδεία του παλιού συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό, Μίμη Δομάζου, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε για νοσηλεία στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός, από επιπλοκές του οποίου απεβίωσε εκεί στις 10 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 81 ετών.[6]
Θάνατος
Νοσηλευόταν από το Σάββατο 1η Φεβρουαρίου έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, μια εβδομάδα μετά τον θάνατο του «στρατηγού» Μίμη Δομάζου, στου οποίου την κηδεία παρέστη υποβασταζόμενος[7]. Μετά το εγκεφαλικό μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό όπου παρέμενε διασωληνωμένος με εγκεφαλική αιμορραγία.
Πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2025 σε ηλικία 81 ετών[8].
πληροφορίες απο https://el.wikipedia.org/
